توضیحات
فلفل دلمهای نوعی فلفل از خانواده Solanaceae که به رنگهای قرمز، زرد، سبز و نارنجی یافت میشود.
این گیاه بومی مکزیک و آمریکای مرکزی است و مکزیک و پرو اولین کشورهایی بودند که کاشت این گیاه را رواج دادند.
فلفل دلمهای متعلق به تیره سیب زمینی سانان است که دارای گلهای سفید رنگ است و به تنهایی روی ساقه قرار دارند و میوههای حاصل از آنها به صورت جدا از هم روی ساقه قرار دارند
این گیاه حاوی آلکالوئید کاپسایسین می باشد.
تندی فلفل به علت وجود ماده ی کاپسایسین میباشد که هر چه میزان این ترکیب در بافت میوه بیشتر باشد میزان تندی نیز بالاتر خواهد بود. گرما و شرایط تنش خشکی در زمان رشد میوه باعث افزایش تندی میوه میگردد.
نیاز خاک
فلفل را میتوان در خاکهای شنی سبک تا رسی سنگین کشت نمود. خاک مناسب برای کشت آن خاکهای لوم یا لوم شنی است. PH خاک باید بین ۵٫۵ تا ۵٫۷ باشد.نیاز آبی فلفل در حدود ۱۰۰۰ – ۴۰۰ میلیمتر میباشد بطوری که رطوبت کم باعث ریزش گل و رطوبت زیاد باعث ریزش برگ میشود.
یک هفته قبل از انتقال فلفل ها به باغ ، کود یا کمپوست پیر را در خاک وارد کنید.
از کاشت فلفل در جاهایی که اخیراً اعضای دیگری از گیاهان مانند (گوجه فرنگی ، سیب زمینی یا بادمجان) رشد کرده اند ، خودداری کنید زیرا این امر می تواند فلفل ها را در معرض بیماری قرار دهد.
فلفل از سبزیهای فصل گرم میباشد و نسبت به سرما و یخبندان و دماهای کمتر از ۱۵درجه سانتیگراد بسیار حساس است و دمای پایه برای رشد فلفل در حدود ۱۸درجه سانتیگراد مناسب میباشد.
برای افزایش فلفل ها زمانی که گیاه گل می دهد؛ با یک قلمو یا گوش پاک کن تمیز روی بساک گل های نر بکشید و گرده ها را به گل ماده منتقل کنید. گرد افشانی موجب افزایش محصولات می شود.
دوره رشد فلفل از زمان باروری تا برداشت محصول ۶۰ تا ۱۲۰ روز است
فلفل ها را باید در عمق ۳۰ تا ۴۵ سانتیمتری در خاک بکارید. برای رشد بهتر آنها کمپوست و کودهای دیگر نیز به خاک اضافه کنید. فاصله میان هر نشاء باید حداقل ۳۰ سانتیمتر از هم باشد.
نیازهای تغذیه ای فلفل
کمبود نیتروژن در گیاه فلفل
در کمبود نیتروژن، رشد گیاه کند یا متوقف میشود. به آرامی، برگهاي مسن گیاه زرد رنگ میشوند و شروع به خشک شدن میکنند. گیاهان دچار کمبود نیتروژن، گلهاي کمی دارند و تشکیل میوه آنها هم بسیار ضعیف است. قطر گوشت میوه فلفل دلمه ای کم و محفظه تخمدان کوچک است. در کمبودهاي شدید، میوه تشکیل نمیشود و اگر هم تشکیل شود، بد فرم خواهد بود.
میزان کودهای ازته بر اساس مقدار نیترات موجود در خاک بر حسب میلی گرم در کیلو گرم خاک به این صورت است. در میزان نیترات خاک بین 0 تا 5 میلی گرم در کیلو گرم مقدار 400 کیلو اوره در هکتار، بین 5 تا 10 میلی گرم نیترات در خاک میزان 300 کیلو اوره در هکتار، مقدار 10 تا 15 میلی گرم نیترات در کیلو گرم خاک میزان 200 کیلو گرم اوره در هکتار، در 15 تا 20 میلی گرم نیترات در کیلو گرم خاک مقدار 100 کیلو گرم اوره در هکتار و در 20 تا 25 میلی گرم نیترات در خاک میزان 50 کیلوگرم اوره در هکتار مورد نیاز است. بهترین روش کود دهی کودهای نیتروژنی در گیاه فلفل دلمه ای این است که در طول فصل رویش در چند نوبت اضافه شود. البته در روش نواری بالاترین کارایی را دارد. در این روش کود باید در زیر خاک و 5 سانتی متری زیر و کنار نشا قرار بگیرد. در این روش مصرف 30 درصد کمتر از مقدار کل مصرف میشود.
کمبود فسفر در گیاه فلفل
فسفر نقش مهمی در تغذیه و گلدهی فلفل دلمه ای دارد. گیاهان دچار کمبود فسفر توقف رشد دارند. برگها سخت و شکننده خواهند شد. تشکیل گل محدود خواهد شد و معدود گلهاي تشکیل شده نیز بسیار کند به میوه تبدیل میشوند. در کمبود فسفر، از هر پنج گل، تنها یکی به میوه تبدیل میشود. قطر گوشت میوه فلفل دلمه ای نیز بسیار کم خواهد بود. تعداد دانه در میوه تشکیل شده نیز بسیار کم است.
در مزارعی که میزان فسفر قابل جذب فسفر خاک آنها بیش از 20 میلی گرم در کیلو گرم خاک باشند اضافه کردن فسفر تاثیری بر گیاه ندارد. زمانی که فسفر قابل حل در آب به خاک اضافه میشود بلافاصله با خاک واکنش داده و به صورت نا محلول در میآید و فقط مقدار کمی از آن جذب گیاه میشود. بهترین راه استفاده از کودهای فسفره استفاده از آنها به شکل نواری است. از بین کودهای فسفره کود سوپر فسفات تریپل ضریب شوری پایینی دارد و ممکن است جوانه زدن بذر را با تاخیر مواجه کند چون رطوبت خاک را به سمت خود جذب میکند. کود فسفات آمونیوم هم تاثیر بدی روی جوانه زنی بذر فلفل دلمه ای دارد و باید دور از بذر یا نشاء قرار داده شود.
کمبود پتاسیم در گیاه فلفل دلمه ای
در مراحل ابتدایی کمبود پتاسیم در فلفل دلمه ای به شکل نقاط زرد رنگ بین رگبرگهاي برگهاي مسن مشاهده میشود. سپس این نقاط روشن تر و حاشـیه برگها به شدت زرد و کم رنگ میشوند. این علایم ممکن است در برگهاي انتهایی گیاه هم دیده شود. در کمبود پتاسیم تشکیل میوه کم است و اندازه میوه کوچکتر از حالت طبیعی است. مصرف زیاد پتاسیم باعث کمبود کلسیم، منیزیم، آهن، منگنز و روي میشود.
نشاهای تازه رشد کرده سبزیجات نسبت به مقدار پتاسیم کمتری نسبت به فسفر نیاز دارند. در مرحله رشد سریع گیاه به میزان پتاسیم بیشتری نیاز دارند. در سبزیجاتی که مقدار زیادی از اندام شاخ و برگ آنها برداشت میشود نیاز به پتاسیم بیشتر است. پتاسیم باعث بیشتر شدن ساختن اسید آمینه ها و کمتر شدن جمع شدن نیترات میشود.
کودهای پتاسیمی
رایج ترین و ارزان ترین کود پتاسیمی دنیا کلرور پتاسیم است. سولفات پتاسیم، سولفات پتاسیم – منیزیم و نیترات پتاسیم منابع دیگر پتاسیم برای گیاهان است. نیترات پتاسیم یکی از منابع سالم پتاسیم است. در خاكهاي با بافت درشت و لوم شنی، قسمتی از کود پتاسیم مورد نیاز باید قبل از کشت به صورت پخش در سطح مصرف میشود.
کمبود منیزیم
کمبود منیزیم در فلفل بسیار زیاد است و علائم آن به صوررت به صورت لکه های زرد رنگ بین رگبرگ ها ظاهر میشوند. برگهای مسن در ابتدا این علائم را نشان میدهند. گرمای هوا هم از عوامل موثر بر بروز کمبود منیزیم است. زمانی که پتاسیم بیشتر از منیزیم بیشتر باشد و زمانی که درصد منیزیم تبادلی خاک کمتر از 3 درصد باشد باید از کودهای منیزیمی استفاده شود. در خاکهای غیر اسیدی مصرف 70 تا 100 کیلو گرم در هکتار به صورت پخش سطحی یا 10 تا 20 کیلو گرم به صورت نواری توصیه میشود. سولفات منیزیم، سولفات پتاسیم – منیزیم و اکسید منیزیم از منابع کودی منیزیم هستند. منیزیم همچنین به صورت محلـول پاشـی نیز قابل استفاده است. امروزه با توسعه سیستم هاي آبیاري تحت فشار، توصیه میشود کودهاي شیمیایی و به ویژه کودهاي حاوي نیتروژن از طریق سیستم کـود آبیـاري و بـا استفاده از نوار تیپ مدیریت و مصرف شوند.
کمبود کلسیم در گیاه فلفل
شایع ترین علامت کمبود کلسیم در فلفل دلمه ای سوختگی گلگاه است. این پدیده در گرمای هوا اتفاق میافتد. شروع سوختگی گلگاه 10 تا 15 روز پس از تشکیل میوه شروع میشود. علت اصلی بروز این عارضه کم شدن انتقال کلسیم از برگ به میوه است. این کمبود باعث جمع شدن بافت انتهايی میوه میشود. شرایطی که باعث شدت یافتن این عارضه میشود شامل شوري خاك و آب، بالا بودن دما، تراکم کشت بالا و تنش رطوبتی هستند. این کمبود با برگ پاشی کلرور کلسیم یا نیترات کلسیم رفع میشود.
کمبود گوگرد در فلفل دلمه ای
گوگرد از عناصر مهم تغذیه اي است. گوگرد در مقادیر مشابه فسفر و در برخی گیاهان در مقادیر بیشتر از فسفر در گیاه یافت میشود. در کمبود گوگرد، برگهاي جوان به طور عمومی دچار رنگ پریدگی میشوند و مایل به زرد میشوند. مصرف گوگرد به همراه باکتري هاي اکسیدکننده گوگرد (انواع تیوباسیلوسها)، به عنوان یک نهاده در خاكهاي آهکی، به دلیل ایجاد حالت اسید زایی و کاهش موضعی pH خاک، باعث افزایش قابلیت جذب عناصری مانند فسفر، آهن و روی میشود. مقدار 300 کیلو گرم در هکتار به صورت تلقیح با باکتری تیوباسیلوس قبل از کشت و سپس مخلوط با خاک تا عمق 15 تا 20 سانتی متر توصیه میشود.